Het tuinperk met de xerofiele planten verwijst naar de dorste delen van het Italiaanse grondgebied, in het bijzonder de droogste en warmste zones in het zuiden van het land, waar de klimaatverandering en de schaarste van beschikbaar water steeds duidelijker voelbaar zijn.
De dorre tuin wil het probleem van de groeiende waterschaarste, gelinkt aan de progressieve globale opwarming, veerkrachtig aanpakken. De huidige situatie verplicht ons om het concept van de groene zones te gaan herdenken en een aantal aanpassingen door te voeren die het watergebruik maximaal beperken zonder daarom de esthetische schoonheid te moeten inperken.
In dit perk werd een ecosysteem met lage waterbehoefte gecreëerd, bijna volledig zelfvoorzienend op vlak van onderhoud en groenverzorging, wat ook beheerskosten en de impact op de omgeving sterk reduceert.
De kruid- en struiksoorten die zich binnen de dorre tuin bevinden, horen tot de wijdst verspreide plantensoorten binnen Italië en zijn geschikt voor deze droge omstandigheden: Asphodelus ramosus, Capparis spinosa, Rosmarinus officinalis, Stipa tenuissima, Teucrium fruticans en Thymus vulgaris.
De “xeriscaping”-praktijk werd in de jaren ’80 ingevoerd door het Denver Water Department, ter beperking van het waterverbruik in de tuin, om water als natuurlijke rijkdom te kunnen beschermen. In het buitenland is deze techniek al goed gekend, in Italië zijn we nog in de experimentele fase: met deze techniek kunnen we tuinen en landschappen plannen met beperkt watergebruik en een minimale inzet van meststoffen, en dit dankzij planten die kunnen leven in dorre omstandigheden.