Mediterrane vegetatie of maquis is één van de grootste natuurlijke ecosystemen, kenmerkend voor een heel gebied rond de Middellandse Zee, waaronder het Italiaans schiereiland.
We vinden deze vegetatie langs de kusten van de Middellandse Zee, in een klimaat met warme en eerder dorre zomers en zachte, vochtige en regenachtige winters. De temperatuurverschillen per dag en door het jaar heen zijn beperkt. In dergelijke omstandigheden blijven de struiken tijdens de zomer vegetatief in stagnatie en kennen ze een grotere bloei en groei in de winter of in de lente. De planten hebben zich in hun ontwikkeling aangepast met een reeks veranderingen waardoor ze het probleem van de verdamping van het water langs het gebladerte, door de extreme droogte, hebben kunnen overwinnen. Zo hebben ze harde blaadjes, wat transpiratie verhindert. Hun smalle bladvorm beperkt het oppervlak en dus het bijhorende waterverlies. Andere gemeenschappelijke kenmerken van dit soort flora is de beperkte hoogtegroei, omwille van de zeewind en de weerstand aan de brakke wind, net als de overheersende aanwezigheid van altijdgroene en sclerofiele planten.
Mediterraan maquis wordt in twee types onderverdeeld: het hoge maquis dat boomachtige planten omvat met kruinen die tot boven de vier meter hoogte gaan, zoals de steeneik, de eik en de kurkboom, maar ook de aardbeiboom, de jeneverstruik en de mastiekboom. Het lage maquis daarentegen bestaat hoofdzakelijk uit struikachtige soorten met kruinen die één à twee meter hoog reiken, zoals brem, cistusroos en rozemarijn, die in de armste bodems kreupelhoutvegetatie vormen.
In dit perk zijn een aantal soorten vertegenwoordigd die tot het mediterrane kreupelhout behoren: Cistus sp., Helichrysum italicum, Lavandula angustifolia, Rosmarinus officinalis, Santolina sp. en Thymus vulgaris.
Cisto
Elicriso
Lavanda
Santolina
Timo
