De dubbelwandige paalstructuur die voor het Italiaans paviljoen voorgesteld werd, is een voorbeeld van de werking van natuurbeheersingstechnieken bij de versteviging van hellingen, een techniek die veelvuldig gebruikt wordt over het hele land.
Het betreft een frame van palen in kastanjehout die een damstructuur vormen voor het terrein, in dit geval voor de op te vullen constructie die zich achter u bevindt.
Normaal gezien worden de ruimtes tussen de palen in opgevuld met blindhout of met wilgentakken die voor een verdere versteviging van de structuur zorgen. Hier werd echter een soort sierkruid gebruikt, de Vinca major.
Het natuurbeheersingselement steunt op de aanwezigheid van vegetatie die de natuurlijke component van het bouwwerk vergroot. Ook op esthetisch vlak zorgt de aanwezigheid van planten voor een mooier landschap doordat de structuur zelf minder duidelijk zichtbaar is.
De natuurbeheersingstechnieken zijn al heel oud en zijn terug te voeren op technieken die door de oude Romeinen toegepast werden. Bouwwerken in hout en aarde waren gebruikelijke elementen bij constructies van vestingwerken of verdedigingsmuren van ingegraven kampen. De Romeinse legionairs moesten in staat zijn om snel een verschanst kamp te bouwen met gebruik van materiaal dat ze ter plaatse konden vinden, zoals boomstammen, snoeihout, aarde en stenen. In de De Bello Gallico van Julius Caesar zijn talrijke gedetailleerde beschrijvingen te vinden van verstevigingswerken in hout en aarde die perfect vergelijkbaar zijn met de hedendaagse bouwwerken op basis van natuurbeheersingstechnieken.
